Раман «Свиньи» — гэта гісторыя аднаго выдуманага райцэнтра ў неіснуючай дзяржаве. Вядома, чытач хутка разбярэцца ў сістэме каардынат і прыдумае прыдатную назву для гэтай краіны. Чыноўнікі, якія страцілі сувязь з рэальнасцю і якія пасылаюць адзін аднаму важныя, але ад гэтага яшчэ больш смешныя факсы; сілавікі ў балаклавах, якія добра выконваюць толькі адну задачу — ахоўваюць помнік Леніну; спіты рэдактар раённай газеты, што строчыць атрутныя пасквілі пра нябачнага ворага; грозная дырэктарка дома культуры, якая ўмее толькі выпальваць цэнзурай любую песню.
Спачатку вам будзе смешна. Потым не будзе. Таму што гэта жудасны свет вычварэнцаў, здраднікаў і іншых істот, што сустракаюцца і ў казцы, і ў сапраўдным жыцці. У рамане «Свиньи» фікшн і нон-фікшн цесна пераплеценыя ў адну стужку, і часам заўважыць, дзе скончыліся мае фантазіі і пачалася суворая праўда жыцця, немагчыма.
Гэтую кнігу я пачаў пісаць у кастрычніку 2020 года, калі здавалася, што вось-вось нешта зменіцца і паветра ў Беларусі стане вольным. А скончыў у красавіку мінулага года — за месяц да свайго затрымання і за паўгады да ад’езду ў іншую краіну. Стала толькі горш. Пачалася вайна. Усё тое, што апісана ў «Свиньях», на жаль, здзейснілася, і ад гэтага робіцца не па сабе. Гэта значыць, што мае самыя страшныя сны, мае самыя жудасныя фантазіі — рэчаіснасць для некаторых істот. Бачыце, пачынаю я невесела. Але хачу, каб вы ўсміхнуліся, калі будзеце чытаць гэтую кнігу, таму што смех — гэта таксама зброя супраць морды колеру спелай бульбы.
